برونکوسکوپی مداخله ای یک رویکرد تشخیصی – درمانی و تسکینی غیر جراحی در بیماران با ضایعات برونکیال بوده و عمدتا شامل برونکوسکوپی اندوبرونکیال ریژید، تحت بیهوشی عمومی می باشد که با کمک روشهای زیر انجام می گیرد:1) لیزرN d-YAG  یا KTP 2) کرایوتراپی 3) پروتزهای اندوبرونکیال 4) فتودینامیک 5) براکی تراپی 6) ترموکواگولاسیون. این روش ها، در اکثر سرطانهای تراکئو برونکیال که در مراحل اولیه قرار دارند، کاربرد دارند. این تکنیک می تواند به عنوان درمان کمکی به همراه شیمی درمانی و رادیوتراپی در سرطانهای پیشرفته ریه مورد استفاده قرار گیرد.از دیگر کاربردهای این روش مداخله ای، درمان ضایعات ساختمانی و داخل برونشی خوش خیم و همچنین کنترل هموپتزی و برداشتن اجسام خارجی می باشد. در آینده، برونکوسکوپی مداخله ای راهنمای اصلی تشخیص و درمان بیماریهای برونکیال خواهد شد.

داستان سیاوش یکی از داستانهای شاهنامه است که فردوسی در آن با بهره جویی هنرمندانه از برخی از عناصر داستانی و تکنیکهای داستانپردازی زمینه ساز غنای بیشتر آن گردیده است. سوگ سیاوش دربرگیرنده دو داستان عشق ممنوعه سودابه و داستان تبعید سیاوش به توران زمین و کشته شدن او به دست افراسیاب است که به نوعی ترکیبی از حماسه و غناست. در این مقاله به بررسی تکنیکهای داستانسرایی شاهنامه با تاکید بر عناصر داستانی در داستان سیاوش پرداخته شده و به روش پژوهش توصیفی-تحلیلی نوشته شده است. در سوگ سیاوش از عنصر گفتگو برای نشان دادن افکار شخصیتها، بسط داستان و پیشبرد وقایع، بیان خصوصیات اشخاص، معرفی روابط میان اشخاص و نسبت آنها، تصویرسازی، مشخص کردن مکان، مشخص کردن زمان و فضاسازی استفاده شده است و نتایج به دست آمده نشان میدهد که فردوسی در این داستان علاوه بر گفتگو از عناصری همچون شخصیت پردازی، کشمکش و پیرنگ در توصیفاتش بهره برده و از تکنیکهایی همچون تعلیق، خوش آغازی، ضرباهنگ، به عقب کشیدن نقطه آغاز داستان و ترکیب داستان حماسی با داستان غنایی نیز در پرداخت پیرنگ آن استفاده کرده است.

زمینه ها و اهداف: ما با اپیدمی های مکرری از ویروس ها همانند کرونا ویروس های عامل سندرم های تنفسی خاورمیانه، 2009، ویروس ایبولا، ویروس زیکا و ویروس اخیر یعنی COVID-19 رو به رو بوده ایم. همه ی این اپیدمی ها در اثر انتقال از یک حیوان به انسان رخ داده اند که به صورت محسوس یا غیر محسوس در جمعیت انسانی منتقل شده اند و در زمان وجود هریک از این اپیدمی ها عدم وجود یک روش تشخیص مولکولی سریع و در دسترس، سلامت عمومی را با خطر مواجه کرده است. بیشتر آزمایشات برای تشخیص زودرس SARS-CoV-2 به واکنش زنجیره ای پلیمراز معکوس (Reverse transcription polymerase chain reaction) تکیه دارد، اما تستهای بر پایه ی تکثیر ایزوترمال و روش های مبتنی بر CRISPR، گزینه های امیدوار کننده ای هستند. شناسایی افرادی که آنتی بادی های انها علیه ویروسSARS-CoV-2 فعال شده است، نیاز به آزمایش های سرولوژیکی دارند، از جمله سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA) و روش ایمنی سنجی جانبی و این تست ها می توانند تست های مکمل در موارد پیچیده بیماری باشند. این مقاله به بررسی تکنیک های تشخیصی ژنتیک مولکولی COVID-19 می پردازد. نتیجه گیری: رقابت بر سر توسعه ی تکنیکهای آزمایشگاهی کارآمد و مقرون به صرفه و دقیق که قابلیت استفاده در مقیاس های بزرگ را داشته باشند، همچنان ادامه دارد. اگرچه تکنیکRT-PCR یک تکنیک غالب برای شناسایی RNA ویروسی است، سایر تستهای نوکلئیک اسیدی از قیبل تستهای تکثیر ایزوترمال، هیبریدیزاسیون ریز آرایه، تعیین توالی متاژنومیک بر پایه امپلیکون و اخیرا تکنیکهای بر پایه کریسپر نیز در حال توسعه و تکامل هستند.

برای درمان ملانوم بدخیم روشهای جراحی مختلفی وجود دارد. این روشها غالبا با محدودیت هایی در به دست آوردن حاشیه غیردرگیر در عین دستیابی به نتیجه ای مناسب از نظر زیبایی همراه اند. این مقاله، مروری کوتاه بر استفاده از تکنیک های ساده و همچنین روش میکروگرافیک Mohs در درمان جراحی ملانوم بدخیم است.

این پژوهش یک کارآزمایی بالینی است که بر روی 45 بیمار دچار سکته قلبی که برای اولین بار در بخشهای ویژه قلبی بیمارستانهای وابسته به وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی شهر تهران بستری بوده اند، انجام شد. این بیماران به طور تصادفی در گروههای تلقین، تجسم و صحبت تقسیم شدند. میانگین سن آنان بطور کلی 51.16 سال بوده است و اکثریت زیر دیپلم سواد داشته اند و کمتر از یکسال دچار بیماری قلبی بوده اند. اکثر آنها داروی آرام بخش استفاده می کردند که میانگین دفعات مصرف آنها 3 بار در روز بوده است. بیشترین تعداد نمونه های پژوهش به مدت 2 روز و یا بیش از سه روز بوده که هنگام پژوهش در بخشهای ویژه بستری بوده اند. روش گردآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه ای مشتمل بر دو بخش: 1- مشخصات دموگرافیک و 2- تعیین سطح اضطراب بوده است.قبل از بکارگیری سه تکنیک تلقین، تجسم و صحبت با بیماران، اضطراب آنان از طریق پرسشنامه استاندارد اسپیل برگر (بخش دوم) سنجیده شد و بعد از سه نوبت بکارگیری تکنیکهای آرامسازی فوق در گروههای تعیین شده مجددا میزان اضطراب آنان تعیین شد که بعد از مقایسه اضطراب قبل و بعد از بکارگیری تلقین، تجسم و صحبت با استفاده از آنالیز آماری مشخص گردید هر سه تکنیک بر کاهش اضطراب بیماران موثر بوده است ولی صحبت کردن تاثیر بیشتری نسبت به سایر تکنیکها داشته است. همچنین علایم حیاتی مثل فشار خون، نبض و تنفس بیماران نیز قبل و بعد از آرامسازی اندازه گیری شد که در مقایسه این علایم قبل و بعد از آرامسازی مشخص گردید که این تکنیکها بر علایم حیاتی نیز موثر و موجب کاهش آن شده است.